آب می ریزد به هم // شهادت قمربنی هاشم(ع)

آب می ریزد به هم

دست در دریا زدی، مهتاب می ریزد به هم

 

رود پرجوش وخروش

ازتلاطم های تو، مرداب می ریزد به هم

 

چشم هایت قاب عشق

حیف! با تیرسه شعبه، قاب می ریزد به هم

 

باعمودآهنین

هم سر و هم گیسوی پرتاب می ریزد به هم

 

دست هایت بین راه...

هرقدم تاعلقمه، ارباب می ریزد به هم

 

ای پناه خیمه ها

می روی بعد ازتو دیگر، خواب می ریزد به هم

 

گر نباشی در حرم

معجر و موی سر و جلباب می ریزد به هم

داود رحیمی

اگر خدا بخواهد //دفاع از حریم تشیع

اگر خدا بخواهد

 ابرهه می سوزد در  فلوریدا

و آب می پاشد بر سر آتش

حالا از ونکور تا کشمیر

مردم به خیابان ریخته اند

کشیش بی کششی بودی

آقای جونز!

بدان خیال که سوزد کتاب در آتش

دوباره ابرهه ای ریخت آب در آتش

کشیش بی کششی بودی که فکر می کردی

آفتاب را می توان سوزاند

و ذره بین گرفتی 

تا پشت دست خورشید را بسوزانی

خیال کردی قرآن پاک سوختنی ست

خیال کردی اگر آفتاب در آتش...

کشیش بی کششی بودی که کبریت کشیدی بر خودت

الا برادر شیخ النجد

کشیش بی کشش! از کوشش تو و ابلیس

تو را نصیب چه شد؟ جز عذاب در آتش

همراه ریش و ریشه ی تو

سبیل خنده دار تو هم  سوخت

چرا که:

چراغ از آن خدا بود و پف از آن تو،

 شد

دعای سوختگان مستجاب در آتش

پیش از تو نیز

برادران حاتم طائی

رفتند و

پاشیدند و

دود شدند

درون چشمه ی زمزم چه می کنی استاد!

بهوش باش نپاشی شراب در آتش

کشیش بی کششی هستی

رانده از کلیسا و

مانده از معبد

کتاب کفر به کف داری این نه انجیل است

برو به دشمنی این کتاب در آتش

حمالة الحطب شده ای آقای جونز!

می بینی چه راحت شاعران سبیل تو را دود می دهند

تنها در کتاب رکوردها

احمق ترین شدی

تنها دنیا به تو خندید

و شاعری سرود:

نصیب نیست تو را جز همین که هیمه شوی

تو کم ز هیزم خشکی، بخواب در آتش!

بخواب آقای جونز!

پماد سوختگی فردا

از تل آویو خواهد رسید!

علیرضا قزوه

سبدی دارم در دست// رمضان//////////

سبدی دارم در دست
                   می روم سوی خدا
                                    یا علی می گویم
می روم تا درگه نور و امید
              تا به جایی که ملک ره نبرد
                                   می روم سوی خدا
                                               سوی حق
                                                                    سوی اُمید
چون قرارم امشب است
می روم تا که به من تازه براتی بدهند
                    می روم تا در ِ رحم
                                  می زنم در با اشک
                                         و قسم می دهم او را از دل
                         به هم او
                         به محمّد
                         به علی
                         به فاطمه
                         به هر چهارده نور خدا
                         به قائم
                                    و به نور ...
                                       تا که مرا ره بدهد
                                                                        به سوی نور
                                 به چشمه غسل ذنوب
سبدم را به ملائک دادند
می برندش تا در ِ لطف خدا
حال ...
من منتظرم در ره عشق ... 
           و دعا می کنم امشب همه را
                      زیر لب ذکر خدا می گویم
            تشنگی را ز دهان دور کنم من با اشک 
                      به خدا بوی خدا می آید
آری ...
     نور آمد
           و ملائک سبدم آوردند
                                      لبالب از رحم
                                    سرریز از نور و کرم
و چه زیبا با نرگس فردوس پوشانیده شده
                            شکری می گویم به خدا
                                 می نوشم آب حیات
                        با دل و جان آن مبارک سحر آمد
و ز گلدسته دل بانگ اذان می شنوم
                            نیست خدائی جز او ...
                          نیست خدائی جز او
آری
صبح شد
و سبکبال ز جا بر می خیزم به خدا

ارسطو کروبی (وصال خوانساری)

امشب ستارگان به زمین مهربانترند //ميلاد پيمبر(ص)

 

امشب ستارگان به زمین مهربانترند

در موج نور

گوهرِ جان ها

شناورند

و ماه

اگر چه «بدر» نه

«مهر» یست

در نگاه

چشم انتظارِ چیست جهان؟

مژده ای شگرف

«کرّوبیان» به دیده ی با غیب آشنا

پاکان، درونِ آینه ی رؤیا

*

هر لحظه یی که حادثه نزدیک می شود

بر بام و در ستاره فرو می ریزد

منت به خاک می نهد افلاک

صحرای مکّه

هاله ی نوری را

بر گِرد یک سرا،

ز ثریّا

می بیند

با موج عطرهای بهشتی

آواز بالهایی ناپیدا

بر بستر شریف ترین مادر

«آمنه»

ارواح پاک آسیه و مریم

آنک شکوه لحظه ی موعود

میلاد فخر عالم و آدم

*

می آید آن بزرگ

که گیتی را

از ننگ کفر و شرک

فرو شوید

می آید آن کریم

که جان ها را

 از قید و بند رنگ

رها سازد

او را که پاسبان جهان؟

: قرآن

او را چه ارمغان؟

مکارم اخلاق

زیبنده خلعتی ز شرف

زیب هر زنی

دستان پینه بسته ی آن مرد کارگر

با پاکی لبان محمّد ^{صلی الله علیه و آله}

ستودنی

در پرتو نماز

دلها به آستان خدا

نزدیک

دیگر سیاه

بَرده نمی ماند

تقوی ملاک عزّت

هر انسان

عدل افتخار مردم با ایمان

فقر از زکاتِ مال

گریزان

آنک جهاد

پیکر کافر؛

آماج تیر و تیغِ مسلمان

*

در راه حق حماسه پیکار

پیوسته برقرار

تا عمر روزگار...

 

محمّد جواد محبت

عجب صبري خدا دارد // عرفانی/////////////

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

همان يک لحظه اول

که اول ظلم را مي ديدم

جهان را با همه زيبايي و زشتي

بروي يکدگر ويرانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

که در همسايه صدها گرسنه چند بزمي گرم عيش و نوش مي ديدم

نخستين نعره مستانه را خاموش آندم

بر لب پيمانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

که مي ديدم يکي عريان و لرزان ديگري پوشيده از صد جامه رنگين

زمين و آسمان را

واژگون مستانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

نه طاعت مي پذيرفتم

نه گوش از بهر استغفار اين بيدادگرها تيز کرده

پاره پاره در کف زاهد نمايان

سبحه صد دانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

براي خاطر تنها يکي مجنون صحراگرد بي سامان

هزاران ليلي نازآفرين را کو به کو

آواره و ديوانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان

سراپاي وجود بي وفا معشوق را

پروانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

بعرش کبريائي با همه صبر خدايي

تا که مي ديدم عزيز نابجائي ناز بر يک ناروا گرديده خواري مي فروشد

گردش اين چرخ را

وارونه بي صبرانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم

که مي ديدم مشوش عارف و عامي ز برق فتنه اين علم عالم سوز مردم کش

بجز انديشه عشق و وفا معدوم هر فکري

در اين دنياي پر افسانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد

چرا من جاي او باشم

همين بهتر که او خود جاي خود بنشسته و تاب تماشاي تمام زشتکاريهاي اين مخلوق را دارد

وگرنه من جاي او چو بودم

يکنفس کي عادلانه سازشي

با جاهل و فرزانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد!

عجب صبري خدا دارد!

بادها نوحه‌خوان // خیمه خورشید سوخت // محرم

 

بادها
نوحه‌خوان
بیدها
دسته زنجیرزن
لاله‌ها
سینه‌زنانِ حرمِ باغچه
*
بادها
در جنون
بیدها
واژگون
لاله‌ها
غرق خون
*
خیمه خورشید سوخت
برگ‌ها
گریه‌کنان ریختند
آسمان
کرده به تن پیرهن تعزیه
طبل عزا را بنواز ای فلک...

*

عمران صالحی

 

باز باران با ترانه // شهادت حضرت سیدالشهدا(ع)

 

باز باران با ترانه

می خورد بر بام خانه

یادم آید کربلا را

دشت پر شور و نوا را

------

گردش یک روز غمگین

گرم و خونین

لرزش طفلان نالان

زیر تیغ و نیزه ها را

------

باز باران با صدای گریه های کودکانه

از فراز گونه های زرد و عطشان

با گهرهای فراوان

می چکد از چشم طفلان پریشان

------

پشت نخلستان نشسته

رود پر پیچ و خمی در حسرت لب‌های ساقی

چشم در چشمان هم

آرام و سنگین

می چکد آهسته از چشمان سقا

بر لب این رود پیچان

------

باز باران

باز باران با ترانه

آید از چشمان مردی خسته جان

هیهات بر لب

از عطش در تاب و در تب

نرم نرمک می چکد این قطره ها

روی لب شش ماهه طفلی

رو به پایان

------

مرد محزون

دست پر خون می فشاند

از گلوی نازک شش ماهه

بر لب های خشک آسمان

با چشم گریان

------

باز باران

باز هم اینجا عطش

------

آتش شراره

جسمها افتاده بی سر

پاره پاره

می چکد از گوشها باران خون و کودکان بی گوشواره

------

شعله در دامان و در پا

می خلد خار مغیلان

وندرین تفتیده دشت و سینه ها

برپاست طوفان

------

دستها آماده شلاق و سیلی

چهره ها از بارش شلاق‌ها گردیده نیلی

اندراین صحرای سوزان

می دود طفلی سه ساله

پر زناله

پای خسته

دل شکسته

روبرو بر نیزه ها خورشید تابان

------

می چکد از نوک سرخ نیزه ها

بر خاک سوزان

باز باران

باز باران

قطره قطره می چکد از چوب محمل

خاک‌های چادر زینب به آرامی شود گل

می رود این کاروان منزل به منزل

------

می شود از هر طرف این کاروان هم سنگ باران

آری آری

باز سنگ و باز باران

آری آری

تا نگیرد شعله ها در دل زبانه

تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه

تا نبیند کودکی لب تشنه اینجا اشک ساقی

بر فراز خیمه ها

برگونه ها

بر مشک ساقی

کاش می بارید باران

 ***

علی اصغر کوهکن

 

یادم آمد شب بی چتر و کلاهی // در آغوش ضریح // کربلا

 

یک

یادم آمد شب بی چتر و کلاهی

که به بارانی مرطوب خیابان

زدم آهسته و گفتم

چه هوایی است خدایی

من و آغوش رهائی...

*

سپس آنقدر دویدم طرف فاصله

تا از نفس افتاد نگاهم به نگاهی ،

دلم آرام شد آنگونه که هر قطره ي باران

غزلی بود نوازش گر احساس

که می گفت:

فلانی!

چه بخواهی چه نخواهی

به سفر می روی امشب

چمدانت پر باران شده

پیراهنی از ابر به تن کن و بیا!

*

پس سفر آغاز شد و

نوبت پرواز شد و

راه نفس باز شد و

قافیه ها از قفس حنجره آزاد و رها

در منِ شاعر

منِ بی تاب تر از مرغ مهاجر

به کجا می روم؟!...

اقلیم به اقلیم

خدا هم سفرم بود و

جهان زیر پرم بود سراسر

که سر راه به ناگاه

مرا تیشه ي فرهاد صدا زد :

نفسی صبر کن ای مرد مسافر

قسمت می دهم ای دوست

سلام من دلخسته ي مجنون شده را نیز

به شیرین غزلهای خداوند

به معشوق دوعالم

برسان...

*

باز دلم شور زد

آخر! به کجا می روی ای دل

که چنین مست و رها می روی ای دل

مگر امشب به تماشای خدا می روی ای دل

نکند باز به آن وادی...

*

مشغول همین فکر و خیالات پر از لذت و پر جاذبه بودم

که مشام دل من پر شد از آن عطر غریبی

که نوشتند کمی قبل اذان سحر جمعه

پراکنده در آن دشت،خداییست.

*****

دو

چشم وا کردم وخود را

وسط صحن وسرا ،

عرش خدا،

کرب وبلا ،

مست و رها

در دل آیینه جدا از غم دیرینه

ولی دست به سینه،یله دیدم

من سر تا به قدم محو حرم

بال ملک دور و برم

یک سره مبهوت

به لاهوت رسیدم

چه بگویم که چه دیدم

که دل از خویش بریدم

به خدا رفت قرارم

نه!

به توصیف چنین منظره ای واژه ندارم

سپس آهسته نشستم،و نوشتم

(فقط ای اشک امانم بده تا سجده ي شکری بگذارم )

که به ناگاه نسیم سحری

از سر گلدسته ي باران واذان آمد و

 یک گوشه از آن پرده ي در شور عراقی و حجازی به هم آمیخته را پس زد و

چشم دلم افتاد به اعجاز خداوند

به شش گوشه ي معشوق

خدایا تو بگو

این منم آیا که سراپا شده ام محو تمنا و نماشا

****

فقط این را بنویسید

رسیده است لب تشنه به دریا

دلم آزاد شد از همهمه

دور از همه

مدهوش

غم وغصه فراموش...

در آغوش ضریح پسر فاطمه(س،ع)

آرام،سر انجام گرفتم

سید حمیدرضا برقعی