ببینید ببینید هلال رمضان را * رمضان

ببینید ببینید هلال رمضان را

برون ریزید از دل همه ظن و گمان را

بمویید و برویید ، بجویید و بپویید

بشویید عیان را و ببویید نهان را

چرا درد دل خویش نگفتیم به دلدار

چرا چاره نکردیم پریشانی جان را

برون آورد ای کاش یکی واقعه ناگاه

از این وحشت اوهام جهان نگران را

کدورت بزداییم، تباهی بتکانیم

علاجی بتوانیم مگر زخم زبان را

ببین دربه درانیم رها در شب بی ماه

اگر دست نگیرند من و گمشدگان را

عزیزا به هم آییم که سفیانی دوران

به هم ریخته امروز زمین را و زمان را

دگر نوبت مهدی ست درآییم به میدان

مگو لشکر دجال گرفته ست جهان را

چرا این همه در خویش تنیدیم و دویدیم

چرا دور نکردیم ز خود نام و نشان را

نه شمسیم و نه عطار، نه خواندیم به یک بار

نه حلاج و نه شبلی، نه شیخ خرقان را

ندیدیم و نگفتیم حکایات الهی

نخواندیم یکی قصه ی موسی و شبان را

همه روح شگفت است همه گنج نهان است

بیا پاس بداریم چنین درّ گران را

دکانی بگشودیم به سرمایه ی جادو

اگر معجزتی نیست ببندیم دکان را

مقیمان حرم را مزن با دم شمشیر

مریز آبروی کس، مرنجان همگان را

منم طوطی ناچار مرا با خود مگذار

رها کن ز من این بار من آینه خوان را

منم طوطی و در من هر آیینه دم اوست

سخن های غریبی ست من هیچمدان را

از این ظلمت یکریز جهان را به درآریم

سحر شد نشنیدید مگر بانگ اذان را؟

اگر عاشقی امروز به میدان عمل شو

اگر یوسفی امروز مرنجان اخوان را

مبندیم در نور به روی دل مستور

سحر شد بگشاییم مفاتیح جنان را

عزیزان منا کاش مبارک شود ایام

ببینید ببینید هلال رمضان را

علیرضا قزوه

دلخسته خدا خدا خدا می کردم × رمضان - نجوای مهدوی -----

دلخسته خدا خدا خدا می کردم

یک ماه  برای تو  دعا  می کردم

هرجمعه ی ماه رمضانی که گذشت

تا وقت اذان  تو را  صدا  می کردم

سی روز به عشق دیدنت  آقا جان

من روزه خود به اشک وا می کردم

در هر شب قدر وقت احیا ارباب

با یاد شما حال  وصفا می کردم

ای کاش نماز عید فطر خود را

در پشت سر تو اقتدا میکردم

افسوس چنین نشد ومن فهمیدم

یک ماه برای خود  دعا می کردم

... 

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است × رمضان (وداع) -----

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است

 جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

 برای دیده شب زنده دار خود گریم

 قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است

 صفای هر دل عاشق مرو مرو رمضان

 دوباره رویت دل های بی صفا سخت است

 بیا مرو که شیاطین دوباره می آیند

 بدون جلوه تو انس با خدا سخت است

دوباره وقت اذان غفلت عارضم گردد

 غم جدایی از ذکر ربنا سخت است

 پرستوی دل ما را ز بام خود مپران

 که ترک سفره شاهانه بر گدا سخت است

 بعید نیست به زودی فرا رسد مرگم

 امان که این سفر آخرت دلا سخت است

 قیامتی است قیامت که روز وانفساست

 اگر نظر ننماید امام رضا سخت است

 مرا به ساحل دیدار دلبرم برسان

 شکسته کشتی و دریایی از بلا سخت است

 بگو به خیمه نشینان جبهه ای شهدا

 فدائیان حسین دوری از شما سخت است

 هنوز مرغ دل خسته ام مهیا نیست

 هنوز پر زدنم سوی کربلا سخت است

 خدا کند به دلم مهر نوکری بزنند

 خدا کند خودشان سوی دلبرم ببرند

...

خيز، اى بنده محروم و گنهكار بيا × رمضان

خيز، اى بنده محروم و گنهكار بيا
يك شب اى خفته غفلت زده بيدار بيا
بس شب و روز كه در زير لَحَد خواهى خفت
دَم غنيمت بشمار امشب و بيدار بيا
شب فيض است و در توبه و رحمت باز است
خيز، اى عبد پشيمان و خطاكار بيا
پرده شب كه بود آيت ستّارى من
دور از ديده مردم، به شب تار بيا
اين تويى، بنده آلوده و شرمنده من
اين منم، خالق بخشنده ستّار بيا
مگشا دست نيازت به عطاى دگران
دل به من بسته و بگسسته ز اغيار بيا
فرصت از دست مده، مى گذرد اين لحظات
منشين غافل و بى حاصل و بيكار بيا

حبیب الله چايچيان

ز فرط گريه باران مي چکد از دستم اين شب ها // رمضان

 

ز فرط گريه باران مي چکد از دستم اين شب ها
يکي دستم بگيرد ، مست مست مستم اين شب ها

غزل مي خوانم و سجاده ام پر مي کشد با من
نمي خوابند يک شب عرشيان از دستم اين شب ها

خدا را شکر سوزي هست ، آهي هست ، اشکي هست
همين که قطره اشکي هست يعني هستم اين شب ها

به جاي خون به رگ هايم کبوتر مي پرد تا صبح
تشهد نامه مي بندد به بال دستم اين شب ها

دلي برداشتم با تکه ابري از نگاه خود
به پابوس قيامت بار خود را بستم اين شب ها

علی رضا قزوه

 

خيز، اى بنده محروم و گنهكار بيا // رمضان

خيز، اى بنده محروم و گنهكار بيا
يك شب اى خفته غفلت زده بيدار بيا

بس شب و روز كه در زير لَحَد خواهى خفت
دَم غنيمت بشمار امشب و بيدار بيا

شب فيض است و در توبه و رحمت باز است
خيز، اى عبد پشيمان و خطاكار بيا

پرده شب كه بود آيت ستّارى من
دور از ديده مردم، به شب تار بيا

اين تويى، بنده آلوده و شرمنده من
اين منم، خالق بخشنده ستّار بيا

مگشا دست نيازت به عطاى دگران
دل به من بسته و بگسسته ز اغيار بيا

فرصت از دست مده، مى گذرد اين لحظات
منشين غافل و بى حاصل و بيكار بيا

 

حبیب الله چايچيان

اي خدا هنگام آواي من است // رمضان///////////////////

 

اي خدا هنگام آواي من است                            

پشت درب خانه ات جاي من است

 

لايقِ بر سفره بنشستن نِيَم                              

خود تو مي داني خدايا من كيم

 

رَخت مهماني نباشد در برم                                 

گو چه خاكي من بريزم بر سرم

 

من گرفتار غم بد حالي ام                                  

رحم كن يا رب به دست خالي ام

 

نيمه شب يا رب نمايم التماس                             

در دلم دارم خدا حول و هراس

 

حق مردم مانده بر دوشم خدا                              

واي من گشته فراموشم خدا

 

واي من كردم حرامي را حلال                             

حق زهرا را نمودم پايمال

 

واي من در روز ميزان و حساب                          

من چه گويم در جواب بوتراب

 

واي اگر گويد كتابت را بخوان                             

واي اگر گويد تو دور از ما بمان

 

اي خدا رحمي بر اين بيچاره كن                                      

نامه ی جرم مرا خود پاره كن

 

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد //رمضان//////////////////////////

 

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد
از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد

ما تحبس الدعا شده ی نان شبهه ایم
آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد

پر باز می کنم بپرم،می خورم زمین
بال و پر شکسته به جایی نمی رسد

باید تنم پی سپر دیگری رود
با روزه های ما به نوایی نمی رسد

با دست خالی از چه پل دیگران شوم
دستی که وقف شد به گدایی نمی رسد

ای میزبان! فدای تو و سفره چیدنت
آیا به این فقیر غذایی نمی رسد؟

من سال هاست منتظر یک ضمانتم
آخر چرا امام رضایی نمی رسد؟

از من مخواه پیش از این زندگی کنم
وقتی برات کرب و بلایی نمی رسد

آری ای دوست مرا داغ عتابم کافی است//رمضان///////////////////////

 

آری ای دوست مرا داغ عتابم کافی است                 

به دلم قهر و غضب وقت خطابم کافی است         

 

دیگر از عدل عذابم مکن ای معدن فضل              

شعله خجلت ذنبم به عذابم کافی است                

 

مستحق غضب و قهر و عذابم اما                             

بی محلی تو یارب به جوابم کافی است                   

 

آه، رسوا مکنم نزد رئوس الاشهاد                     

زآنکه شرمندگی روز حسابم کافی است               

 

باورم نیست ز اصحاب شمالم خوانند                 

پیش اصحاب یمین چشم پر آبم کافی است           

 

خواهی ار از من نالان گذری در صف حشر 

پیش چشمان علی ترک عقابم کافی است            

 

شعله ی نار بر این چهره میفروز که خود                       

از گنه مانده بر این چهره نقابم کافی است

باز هواي سحرم آرزوست //رمضان//////////////////////////

 

باز هواي سحرم آرزوست
خلوت و مژگان ترم آرزوست

شكوه ي غربت نبرم اين زمان
دست تو و روي توام آرزوست

خـسـتـه ام از ديـدن ايـن شـوره زار
چشم شقايق نگرم آرزوست

واقعه ي ديدن روي تو را
ثانيه اي بيشترم آرزوست

جلوه ي اين ماه نكو را ببين
رنگ و رخ و روي توام آرزوسـت

اين شب قدر است كه ما با هم ايم!
من شب قدري دگرم آرزوست

حسِّ تو را مي كنم اي جان من
عزلت بيتي دگرم آرزوست

خانه ي عشاقِ مهاجر كجاست؟
در سفرت بال و پرم آرزوست

حسرت دل بارد از اين شعر من
جام می اي در حرمم آرزوست

الهى مرده ام من زنده ام كن// رمضان

 

الهى مرده ام من زنده ام كن                           

فقيرم دولت پاينده ام كن

 

الهى راه را گم كرده ام من                          

ازين جويندگى يابنده ام كن

 

الهى سوختم در آتش جهل                                  

رها از آتش سوزنده ام كن

 

اگر عمرى گنه كردم الهى                                  

كرم بر عمر باقى مانده ام كن

 

غلامم سرخط آزادى ام ده                                 

زغفلت برده ام من بنده ام كن

 

اگر شرمى نكردم از تو يا رب                                  

تو با بخشندگى شرمنده ام كن

 

به آب رحمتت پاك از سياهى                                

در اين شام سيه پرونده ام كن

 

تهى دستم بگير از لطف دستم                               

زپا افتاده ام پوينده ام كن

 

غمم از حد گذشته، شادى ام بخش                        

سراپا گريه ام من، خنده ام كن

 

ژولیده نیشابوری

ای خدا! من لایق لطف و عطایت نیستم //رمضان///////////////////////

 

ای خدا! من لایق لطف و عطایت نیستم                

آگهم من بنده خوبی برایت نیستم

 

هر سحر از فعل روز خود خجالت می کشم         

خوب می دانی که منظورِ رضایت نیستم

 

در مسیر نفس خود عمریست درجا می زنم        

ظلمت محضم گُمان اهل هدایت نیستم

 

دوری از غفلت مرا سرگرم دنیا کرده است             

من دگر دلداده ی دین و ولایت نیستم

 

واجبات خویش را کردم شهید مستحب                        

جز گناه و دردسر چیزی برایت نیستم

 

چشم بر دست تو دارم ورنه فِعالم گواست  

شامل عفوت نبودم  آشنایت نیستم

 

حرمت مهمانی ات را قول و فعل من شکست

ای خدا من زینت مهمان سرایت نیستم

 

گرچه بیمار گناهم  با علی در می زنم                        

بی علی هرگز خریدار لقایت نیستم

 

کاروان رفت و غبارش هم نصیب ما نشد

عاقبت راضی زدستم حضرت زهرا نشد

 

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟// رمضان

 

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟              

آنکه ز اغیار بَرد شِکوه بَرِ یار کجاست؟

 

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک                          

می زند بانگ منادی، که گنه کار کجاست؟

 

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست       

تا که معلوم شود، طالب دیدار کجاست ؟

 

بار، عام است خدا را به ضیافت بشتاب                 

تا نگویی که در رحمت دادار کجاست؟

 

مرغ شب، نیمه ی شب، دیده به ره می گوید               

سوز دل، ساز بود دیده ی بیدار کجاست؟

 

ماه رحمت بُود ای ابر خطاپوش ببار                    

تا نگویند که آن وعده ی ایثار کجاست؟

 

حق به کان کرمش طُرفه متاعی دارد                        

در و دیوار زند داد، خریدار کجاست ؟

 

آن خدایی که رحیم است و کریم است و غفور                       

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست ؟

 

ژولیده نیشابوری

ای بنده بیا ساکن میخانه ی ما باش//رمضان

 

ای بنده بیا ساکن میخانه ی ما باش                            

ما شمع تو گردیم و تو پروانه ی ما باش

 

تا چند خوری باده ز پیمانه ی اغیار                       

پیمان بشکن طالب پیمانه ی ما باش

 

از عشق مجازی نشود کام تو حاصل                       

از عشق بتان بگذر و دیوانه ی ما باش

 

بیگانه شو از دیده که نادیده ببینی                        

بیزار تو از دیده ی بیگانه ی ما باش

 

باز است در رحمت ما رحم به خود کن                  

در دام نیفتاده بیا دانه ی ما باش

 

این کهنه خرابات چرا می کنی آباد؟                   

بگذر تو ز آبادی و ویرانه ی ما باش

 

یک عمر شدی خانه به دوش هوس و آز                   

یک ماه بیا معتکف خانه ی ما باش

 

هر در که زدی دست رد آمد به جوابت                 

 پس منتظر پاسخ جانانه ی ما باش

 

ژولیده نیشابوری

دریغا کز گنه پروا نکردم//رمضان

 

دریغا کز گنه پروا نکردم
پرم دادی ولی پر، وا نکردم
                                                                                                                                                                             تو از بی شرمی من شرم کردی
من از شرم تو هم پروا نکردم 
                                                                                                                                                                 

چنان غافل شدم از تو که یک عمر
تو را گم کردم و پیدا نکردم 
                                                                                                                                                                     

قدم از کثرت پیری دو تا شد
به یکتاییت قامت تا نکردم 
                                                                                                                                                                

کی‌ام من؟ قطره‌ای ناچیز، افسوس!
که خود را وصل بر دریا نکردم
                                                                                                                                                                    

دریغا روزها بگذشت و شب رفت
که من اندیشه از فردا نکردم 

به من نزدیک‌تر بودی تو از من
چرا من دوری از دنیا نکردم؟
                                                                                                                                                                             به مولا، آنچه شد با من، از آن بود
که خود را بنده ی مولا نکردم

مسیحا در کنارم بود و افسوس
دلم را با دَمش احیا نکردم

 

غلامرضا سازگار

ساقی بریز باده و حالم خراب کن //رمضان/////////////

 

ساقی بریز باده و حالم خراب کن
یک جرعه در پیاله ما هم شراب کن

ای آرزوی بندگی ات مانده بر لبم
بگشا گره ز کار دلم فتح باب کن

ای منتها امید دلم! چاره ای بساز
ای چاره ساز! این دل ما را مجاب کن

ای دل به کوی خسته دلان خانه کن بنا
کمتر میان راه ایاب و ذهاب کن

دل خسته گان به حال سحر آشنا ترند
یارب بیا و در دل من انقلاب کن

چون سینه سرخ های مهاجر به کوی عشق
روی مرا به خون سر من خضاب کن

با ساقیان جام شهادت مرا چه کار
اصلاً بیا و سائل خود را جواب کن

پیش حسین لرزش ما را به ما مگیر
خواهی مرا به آتش قهرت عذاب کن

 

آن گونه که سزای محبین فاطمه است
ما را هم از شفاعتشان کامیاب کن

خود جنت است آنکه دلش خانه علی است
ما را هم آشنای دل بوتراب کن

می میرم ای حبیب که رویی نشان دهی
آن چهره را بیا و برون از نقاب کن

من والهِ ی پیاله ی ساقی کوثرم
امشب دگر دعای مرا مستجاب کن

اهل نجوا! ز چه از دور زمان بی خبرید ؟//رمضان/////////////////

 

اهل نجوا! ز چه از دور زمان بی خبرید ؟                     

از غم و غربت ماه رمضان بی خبرید

 

روزه داران که در امساک دهان می کوشید    

سبب از چیست ز امساکِ زبان بی خبرید؟

 

روزه را فلسفه و حکمت روحی باشد                   

قانع از روزه به جسمید و ز جان بی خبرید

 

تا کی از اشک شبانگاه یتیمان غافل؟                      

 تا کی از درد و غم بیوه زنان بی خبرید؟

 

گاه افطار که سر سفره رنگارنگ اید                      

آری از سفره ی محتاج به نان، بی خبرید

 

سحر از ماه ِشبِ عشق نشانی هرگز                     

وقت افطار هم از صاحب آن بی خبرید

 

ای کسانیکه در آیینه خود پیر شدید                     

تا که از سوز دل نسل جوان بی خبرید

 

تا کی از یاد شهیدان خدا رو گردان                   

گویی از همت ایثارگران بی خبرید

 

قامت شیعه دو تا گشت نیامد دلبر                    

تا کی از سختی این بار گران بی خبرید

روزی آید که به میزان الهی آییم                            

روز پاسخ به خدایی که از آن بی خبرید

اسیر سفره افطار می شوم//رمضان//////////////////

 

اسیر سفره افطار  می شوم                         

غافل ز طعم جلوه ی دلدار می شوم

 

بعد از اذان مغرب و یک روز روزه دار                     

پر تا گلو شبیه یک انبار می شوم

 

چون کوهی از جهالت و ناشکری و ریا                   

بر شانه های ماه خدا بار می شوم

 

روزه سپر به آتش قهر خدا و من                        

 از قهر روزه، مشتریِ نار می شوم

 

آخر چه روزه است به جای سبک شدن                 

نفسم جلو گرفته و پروار می شوم

 

آخر چه روزه است که جای خضوع از آن    

جرات گرفته به دیگران هار می شوم

 

آخر چه روزه است تهی از صداقتم                   

ظاهر فریب و گشته و مکّار می شوم

 

روز آبروی روزه بریزد ز کرده ام                       

شب سر شکسته محفل ابرار می شوم

 

وقتی که شهرت است فقط نیت دلم                     

ذلت پذیر گشته، خود آزار می شوم

در خواب غفلت آه اگر زندگی گذشت                     

پیک اجل صدا زده بیدار می شوم

گاهی که شور سینه زنی جان ببخشدم                      

از نو اسیر خُدعه ی اغیار می شوم

با این همه قصور به امید فاطمه ا‌م                      

مهدی اگر بخواهد از انصار می شوم

آری مسیح فاطمه گر یاریم کند                                

 گر چه بدم غلام علمدار می شوم

مبارک باد آمد ماه روزه//رمضان/////////////////////

 

مبارک باد آمد ماه روزه                                    

رهت‏ خوش باد، ای همراه روزه

 

شدم بر بام تا مه را ببینم                                  

که بودم من به جان دلخواه روزه

 

نظر کردم کلاه از سر بیفتاد                                         

سرم را مست کرد آن شاه روزه

 

مسلمانان، سرم مست است از آن روز                         

زهی اقبال و بخت و جاه روزه

 

بجز این ماه، ماهی هست پنهان                           

نهان چون ترک در خرگاه روزه

 

بدان مه ره برد آن کس که آید                           

درین مه خوش به خرمنگاه روزه

 

رخ چون اطلسش گر زرد گردد                       

بپوشد خلعت از دیباه روزه

 

دعاها اندر این مه مستجاب است                        

فلک ها را بدرد آه روزه

 

چو یوسف ملک مصر عشق گیرد                          

کسی کو صبر کرد در چاه روزه

سحوری کم زن ای نطق و خمش آن                         

ز روزه خود شوند آگاه روزه

همه را تباه کردم چه کنم // رمضان/////////////////////

همه را تباه کردم چه کنم                      

پرونده ی خود، سیاه کردم چه کنم

 

تو عفو کنی از کرمت اما من                                   

از این که تو را گناه کردم چه کنم

***

با من همه جا رفیق راهی یارب                                

از درد نگفته ام گواهی یارب

 

من عبد ذلیل و تو خداوند جلیل                             

از من آهی  زتو نگاهی یارب

***

بگذشته گناهم از شماره یارب                               

جز عف تو نیست راه چاره یارب

 

من عبد فراری تو ام یا الله                                   

در باز کن آمدم دوباره یارب

***

در کوی تو رنج ره نیاید به حساب                        

جرم من رو سیه نیاید به حساب

سوگند به عفوت که گناه ثقلین                          

پیش کرمت گنه نیاید به حساب

***

عمری به گناه پا فشردم یا رب                              

بار دل خود به دوش بردم یارب

 

تو ناز مرا کشیدی و من غافل                          

سیلی زهوای نفس خوردم یا رب

شباي اشک و مناجات اومده // رمضان// شبهای قدر//مناجات با خدا// / /

 

شباي اشک و مناجات اومده

دوباره دلم به ميقات اومده

اين شبا با اميد عنايت و

کرم مادر سادات اومده

 

اومده دلم با اشک و التماس

ميون اين دلاي خدا شناس

اگه اينجا خدايي نشه دلم

پس پناهگاه گنه کارا کجاس؟

 

اومدم با کوله باري از گناه

با دلي آلوده و رويي سياه

اومدم تا ميون خوبات يه شب

بنده ی بي پناهو بدي پناه

 

اومدم بهت بگم خيلي بدم

به تموم دنيا جز تو رو زدم

اما اين دفعه به عشق بندگيت

در خونه ی تو مولا اومدم

 

اونقده رئوفي و بنده نواز

رد نمي شه پيش تو دست نياز

اومدم تا بچشوني به دلم

لذت عبادت و ذکر و نماز

 

چشم من گواهِ احوال منه

رو سياهيم، مال اعمال منه

اما پر زدم اگه تا مهمونيت

عشق فاطمه پر و بال منه

 

بدون معطّلي يادم دادي

آره من بدم ولي يادم دادي

وقتي که سرشتي آب و گلمو

يادته علي علي يادم دادي

 

گفتي مي خوام هميشه با من باشي

به دور از درد و غم و محن باشي

به کارت گره نمي افته اگه

هميشه تو سايه ی حسن باشي

 

اگه حرف عشقت اومده وسط

من مي خوام براي تو باشم فقط

دستمو بذار تو دستاي حسين

شبيه شهيدا تا آخر خط

 

يه نگاش حلال مشکلاتمه

اشک روضه هاش آب حياتمه

دنيا و آخرتم غم ندارم

تا حسين سفينه النجاتمه

 

منم اون کبوتر امام رضا

که ميام از سفر امام رضا

ايشالا روزي اين شبام بشه

آخرش يک نظر امام رضا

 

کاش مي شد جامون تو آسمون باشه

گوشه ی محراب جمکرون باشه

کاش مي شد دلاي ما هر نيمه شب

همسفر با صاحب الزمون باشه

 

يه سحر بريم پيش امام رضا

يه سحر بريم به سمت کربلا

بشه روزيمون بازم سر بذاريم

روي شش گوشه ی ارباب باوفا

 

يه سحر بريم با اشک و شور و شين

بشينيم ميون بين الحرمين

دور صحن با صفاش طواف کنيم

تا نفس داريم بگيم حسين حسين

 

راهي شيم با اشک و آه و زمزمه

سمت مرقد امير علقمه

اونجا که شباي جمعه مي پيچه

پاي سرداب بوي ياس فاطمه

 

اونجا نوکريمونو نشون بديم

دلمونو دست روضه خون بديم

اگه افتاد نگامون به قتلگاه

روي تل زينبيه جون بديم

 

گوش کن اين همون صداي هلهله س

يا صداي ناله هاي سلسله س

يا صداي قاري از تو قتلگاه

يا صداي بي کسي قافله ست

 

خوب نيگا کن اينجا خاک کربلاست

سه روزه تني به خاک و خون رهاست

دستاي بسته ی زينبو ببين

هنوزم سر حسين رو نيزه هاست

 

نمي گم پرستويي آتيش گرفت

خيمه هاي بانويي آتيش گرفت

ديگه از تنور خولي نمي گم

نمي گم که گيسويي آتيش گرفت

 

داره مي لرزه زمين و آسمون

ديگه طاقت نداره مادرمون

نمي گم از لب غرق خون عشق

نمي گم از بوسه هاي خيزرون

محمدعلی صولی

نامه ای تلخیص آن اینست : " قربانت شوم" // رمضان

 

نامه ای  تلخیص  آن اینست  : " قربانت شوم"

بیش از این سردرگمی ها  کاش حیرانت شوم

 

در حریم " فَاذکُرونی "  لحظه ی " اِنّی قَریب ”

با   " اُجیبُ دَعوَ ة داعِ  "   تو   مهمانت شوم

مریم پارساخو

 

رمضان کشتی نوح است نمانید شما // رمضان///////////

 

رمضان کشتی نوح است نمانید شما

ترسم آن است که  خود را نرسانید شما

 

بادبان های شب قدر چنین می گویند

این زمان جانب خورشید برانید شما

 

همه رفتند، همه جانب خورشید شدند

هان بیایید اگر سوخته جانید شما

 

سوی آن گنبد و گلدسته سبز ازلی

چون کبوتر همگی دل بپرانید شما

 

دل من مرده هلا زنده دلان شب قدر

بر دلم فاتحه ای تازه بخوانید شما

 

شب هجران است اشکی بفشانید ز دل

روز میدان است اسبی بدوانید شما

 

وقت آن است که جانی بکشانید به اوج

دم آن است که روحی بدمانید شما

 

از جوان پیری ما هیچ مگیرید سراغ

دمتان گرم که پیران جوانید شما

 

مرحباتان که در این دور هدرها و هبا

گرد خورشید ازل در دورانید شما

 

درد ما دلشدگان را بسرایید به شعر

داد ما سوختگان را بستانید شما

 

گاه افطار و سحر سفره نورید و دعا

چون سحرگاه رسد بانگ اذانید شما

 

تا نمانیم در این غمکده جز با غم هم

شب افتادن جان است بمانید شما

 

هفت پشتم همه از تیره باران بودند

همم از  طایفه اشک بدانید شما

 

پدرم بود یکی آتش  دلتنگ و غریب

چون سیاووش پدر را پسرانید شما

 

مادری دارم از خاک که بر زانوی او

دم مردن سر من را بنشانید شما

 

خواهری دارم از رود که هنگام وداع

در پی اش یک چند اشکی بفشانید شما

 

بادها با من دلتنگ برادر بودند

ای همه ابر که در باد نهانید شما

 

همسری دارم از آیینه دلش روشن تر

مثل آیینه پر از نور بمانید شما

 

دختری دارم از جنس غزل، عطر عسل

زنده باشید اگر دخترکانید شما

 

ما در این غمکده ها دست به کاری نزدیم

کاش و ای کاش که کاری بتوانید شما

***

روزهایی که گذشتند دلم غلغله بود

ای که فردای زمین را نگرانید شما

 

تن یاران وطن پر شده از شعله و زخم

باز بر زخم چرا زخم زبانید شما

 

گوسپندید؟ نه! گرگید؟ نه! ماندم که که اید

نه امیرید شمایان، نه شبانید شما

 

آه و صد آه یکی قصه نخواندید ز درد

حیف و صد حیف یکی نکته ندانید شما

 

ای فسوسا که به دنبال مقام افتادید

ای دریغا که پی نام و نشانید شما

 

حاجتی هست اگر مردن ایمان شماست

چه کسی گفته که محتاج به نانید شما

 

هان ببینید در آیینه که تصویر که اید؟

هم از آیینه بپرسید کیانید شما

 

از هیاهوی شما چشم وطن آب نخورد

ما شنیدیم که صاحب نظرانید شما!!

 

این و آن راه به فردای هدایت بردند

ای دریغا که نه اینید و نه آنید شما

 

نکند گم شده از دست شما خاتم عمر

بر چه عهدید شما  در چه زمانید شما

 

ظاهرا گرچه به دل غصه غیبت دارید

در پس پرده تزویر نهانید شما

 

گرچه گفتید به دشنام مرا ابن فلان

من نگویم که فلان ابن فلانید شما

 

همزبانید ولی محرم بیگانه شدید

مهربانید ولی تلخ دهانید شما

 

 شاعرانید ولی از غم مردم دورید

نه بدیع و نه معانی نه بیانید شما

 

نیست در شعر شما هیچ امیدی به فروغ

بی خبر از غم و درد اخوانید شما

 

بیش از این از ستم خلق خدا دم مزنید

با همه همهمه ها بی همگانید شما

 

ما اگر بار گران بود گذشتیم و گذشت

ای دریغا که همه بار گرانید شما

 

خاک ایران نسب از خون سیاوش دارد

آتش افروزانا در چه گمانید شما

 

نکند راز دل سوختگان فاش شود

نکند نامه به بیگانه رسانید شما

 

مهره نرد هوس، بازی تان خواهد داد

تا به کی مضحکه هرهیجانید شما

 

یا از این دمدمه خود را به کناری بکشید

یا از این وسوسه خود را برهانید شما

 

خاکریزی ست که یکباره فرو می ریزد

بازگردید که در خط امانید شما

***

هله یاران منا دشمن جانی نشوید

خصم را بر سر جایش بنشانید شما

 

هین بهار رمضان است به دل پردازید

گردی از جان و دل خود بتکانید شما

 

کاش صافی شود از دُرد، دل و دین شما

رمضان آمده عین رمضانید شما

 

صبح اگر کشتی این قوم به جودی بنشست

از منش نیز سلامی برسانید شما

علیرضا قزوه

سبدی دارم در دست// رمضان//////////

سبدی دارم در دست
                   می روم سوی خدا
                                    یا علی می گویم
می روم تا درگه نور و امید
              تا به جایی که ملک ره نبرد
                                   می روم سوی خدا
                                               سوی حق
                                                                    سوی اُمید
چون قرارم امشب است
می روم تا که به من تازه براتی بدهند
                    می روم تا در ِ رحم
                                  می زنم در با اشک
                                         و قسم می دهم او را از دل
                         به هم او
                         به محمّد
                         به علی
                         به فاطمه
                         به هر چهارده نور خدا
                         به قائم
                                    و به نور ...
                                       تا که مرا ره بدهد
                                                                        به سوی نور
                                 به چشمه غسل ذنوب
سبدم را به ملائک دادند
می برندش تا در ِ لطف خدا
حال ...
من منتظرم در ره عشق ... 
           و دعا می کنم امشب همه را
                      زیر لب ذکر خدا می گویم
            تشنگی را ز دهان دور کنم من با اشک 
                      به خدا بوی خدا می آید
آری ...
     نور آمد
           و ملائک سبدم آوردند
                                      لبالب از رحم
                                    سرریز از نور و کرم
و چه زیبا با نرگس فردوس پوشانیده شده
                            شکری می گویم به خدا
                                 می نوشم آب حیات
                        با دل و جان آن مبارک سحر آمد
و ز گلدسته دل بانگ اذان می شنوم
                            نیست خدائی جز او ...
                          نیست خدائی جز او
آری
صبح شد
و سبکبال ز جا بر می خیزم به خدا

ارسطو کروبی (وصال خوانساری)

در آمد بار ديگر ماه يزدان // ماه يزدان // رمضان

 

در آمد بار ديگر ماه يزدان
به فرّ و شوكت و فيض فراوان

صباح مكرمت گرديد طالع
منوّر شد جهان از طلعت آن

بهار توبه و آمرزش آمد
مه ايمان و عيد حق پرستان

نسيم مغفرت هر سو وزان است
سحاب مرحمت باشد خروشان

مه روزه است و هنگام عبادت
خوشا حال نكوي روزه داران

در آ در مكتب «صوموا تصحوا»
كه در آن مي‎شود امراض درمان

هلا بر خود بنازيد و بباليد
كه ايزد را در اين ماهيد مهمان

الا اي معصيت كار گرفتار!
كه از كردار خود هستي پشيمان

چرا بيگانه‎اي از درگه دوست؟
چرا حال تو زار است و پريشان؟

بنه تاريكي جهل و ضلالت
بيا در پرتو انوار قرآن

مپو زين پس ره شرّ و شقاوت
بيا اندر طريق خير و احسان

مشو نوميد از عفو خداوند
و گر هستي غريق بحر عصيان

بيا در مكتب «توبوا الي الله»
ز قرآن آيه «لاتقنطوا» خوان

جهان را نور رحمت كرده روشن
منوّر شد ز اشراقش دل و جان

مبادا كفر اين نعمت نماييد
كه نعمت، سلب مي‎گردد ز كفران

مبارك ماه و اوقات شريفي است
به لهو و بيهده ضايع مگردان

غنيمت دان دعا و عرض حاجات
نماز و روزه و نيكي به اخوان

به خود آ اي گنه كار نگون حال!
رها كن رشته بيداد و طغيان

بيا با خالق خود آشنا شو
مرو زين بيش، اندر راه شيطان

خدايا! از كرم بر من ببخشاي
به رويم باز كن ابواب عرفان

ز ما بر احمد(ص) و آلش تحيّات
فروزان تا بود مهر درخشان

حضرت آيت‌الله صافي گلپايگاني

سلام ماه خد ا ماه میهمانی عشق // رمضان /// //////

سلام ماه خد ا ماه میهمانی عشق

سلام ماه سحرهای آسمانی عشق

 

سلام ماه بهار و تلاوت قرآن

سلام ماه محک کردن پل ایمان

 

خوش آمدی تو در این روزهای دلتنگی

بیا وباز بیاور خلوص ویکرنگی

 

بیاو باز کن آن سفره ی خدایی را

دوباره زنده کن آن خلوت و رهایی را

 

بشوی چشم و دل غرقه در گناه مرا

نشان بده به من ناسپاس راه مرا

 

ببخش درک شب قدر را به ما امسال

که نفس خویش کنیم از گناهها غربال

 

بگیر دست مرا تا بگویم از یارم

که نور سهم نگاهم شود در افطارم

 

بمان کنار من ای ماه ماههای خدا

بگیر دست مرا و نکن ز خویش جدا

 

بخواه تا کس دیگر شوم در این شبها

بده تو بوسه ای از شربت همان لبها

 

چقدر منتظرت بودم ای امید جان

بیا و جلوه کن ای ماه عشق ای رمضان

...

چند وقت است چراغ شب من کم سوست//رمضان//مناجات

 

چند وقت است چراغ شب من کم سوست

رمضانی بوزان در دل من، یا دوست

 

 یا چراغ رمضان! در من روشن باش

من کی ام غیر چراغی که شرارش اوست

 

 دیگران در طلب دیدن ابرویش

بر سر بام شدند و روی من این سوست

 

دیگران در طلب ابروی ماه او

حجّت شرعی من رؤیت آن گیسوست

 

هر کجا می گذرم حلقه ی آن زلف است

هر کجا می نگرم گوشه ی آن ابروست

 

ماه من  زمزمه در زمزمه پیش چشم

ماه من آینه در آینه رو در روست

 

ماه را دیدم و گفتم که صباح الخیر

 ماه را دیدم و گفتم چه خبر از دوست؟

 

گفت من نیز به تنگ آمده ام از خویش

گفت من نیز برون آمده ام از پوست

 

تشنگانیم ولی تشنه ی دریاییم

در پی تشنگی ما همه جا این جوست

 

رمضان فلسفه ی گم شده ی بودا

رمضان زمزمه گم شده ی هندوست

 

رمضان هر رمضان بر لب ما حق حق

رمضان هر رمضان در دل ما هوهوست

 

گفت و آیینه ای از صبح و سلام آورد

گفتمش هر چه که از دوست رسد نیکوست

 

غنچه ی روزه ما در شب عید فطر

باز خواهد شد اگر این همه تو در توست

 

رودی از آینه کن جان مرا، یا عشق

رمضانی بوزان در دل من، یا دوست

علیرضا قزوه

رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا//رمضان///

رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا
مستعد سفر شهر خدا كرد مرا

از گلستان كرم طرفه نسيمي بوزيد
كه سراپاي پر از عطر و صفا كرد مرا

نازم آن دوست كه با لطف سليماني خويش
پله از سلسله ديو دعا كرد مرا

فيض روح‌القدسم كرد رها از ظلمات
همرهي تا به لب آب بقا كرد مرا

من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهي
لايق مكتب فخر النجبا كرد مرا

در شگفتم ز كرامات و خطاپوشي او
من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا

دست از دامن اين پيك مبارك نكشم
كه به مهماني آن دوست ندا كرد مرا

زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف
در گلستان ادب نغمه سرا كرد مرا

هر سر مويم اگر شكر كند تا به ابد
كم بود زين همه فيضي كه عطا كرد مرا

...

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد //رمضان//مناجات

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد 
از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد 
ما تحبس الدعا شده نان شبهه ایم 
آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد 
پر باز می کنم بپرم،می خورم زمین 
بال و پر شکسته به جایی نمی رسد 
باید تنم پی سپر دیگری رود
با روزه های ما به نوایی نمی رسد 
با دست خالی از چه پل دیگران شوم
دستی که وقف شد به گدایی نمی رسد 
ای میزبان فدای تو و سفره چیدنت 
آیا به این فقیر غذایی نمی رسد؟
من سالهاست منتظر یک ضمانتم
آخر چرا امام رضایی نمی رسد 
از من مخواه پیش از این زندگی کنم
وقتی برات کرب و بلایی نمی رسد

علی اکبر لطیفیان

يا علي و يا عظيم و ربنا// رمضان// مناجات با خدا///

 يا علي و يا عظيم و ربنا

 يا غفور و يا رحيم اي رب ما

تو عزيزي و سميعي و بصير

بي همانند و کريمي و امير

 اي خدا اين ماه مهماني توست

 اه مهماني قرآني توست

خود بزرگي و کرامت داديش

هم فضيلت هم شرافت داديش

ماه روزه ماه قرآن و نماز

ماه سوز و گريه و راز و نياز

ماه نازل گشتن قرآن حق

آن کتاب هادي و فرقان حق

ماه معراج وشب قدر علي

 ماه منشق گشتن بدر علي

رب منان و رئوف اي گردگار

بر گدايانت بيا منت گذار

داخلم کن در بهشت و جنتت

کن مرا مشمول لطف و رحمتت

 تا که گردم همنشين مصطفي

 زائر روي نکوي مرتضي

 بشنوم صوت صوت دل انگيز حسين

 سير بينم روي آن نور دو عين

 اي خدايا گر چه من ناقابلم

حب حيدر را مگير از اين دلم

 ... 

آمد خبر که من خبري دست و پا کنم//رمضان///

آمد خبر که من خبري دست و پا کنم

برقلب مرده ام شرري دست و پا کنم

ماه خدا عيان شد و درمانده مانده ام

در چشم کور يک قمري دست و پا کنم

سوز و فضاي عطر مناجات روبراه

مستولي است تا جگري دست و پا کنم

آواي ربنا و ابوحمزه مي رسد

بايد که ديدگان تري دست و پاکنم

حال و هواي عالم و آدم عوض شده

بايد که در دلم؛اثري دست و پا کنم

بايد از اين ديار جنايت فرار کرد

بايد که مقصد سفري دست و پا کنم

 

دل بردن از خدا که طريق عوام شد

بيچاره گشته ام هنري دست و پا کنم

 قامت خميدگان گنه راست گشته اند

کو دغدغه که من کمري دست و پا کنم

ماهش رسيد و کام دلم تلخ مي شود

بايد که زودتر شکري دست و پا کنم

 

مردم خليل خالق خود گشته اند و من

در قصه گشته ام پسري دست و پا کنم

چشم رفيق مي نگرم،غبطه مي خورم

يک اشک سير در سحري دست و پا کنم

 از پيش چشم صاحب خود دور گشته ام

کو فرصتي که من نظري دست و پا کنم

درهاي آسمان همه باز است؛مي پرند

وقتش رسيده بال و پري دست و پا کنم

چشم همه به سوي دري بين آسمان

من خيره مانده ام که دري دست و پا کنم

باب الحسين مانده فقط، شکر اي خدا

پيغام او رسيده سري دست و پا کنم

...

باز امشب حق صدایت کرده است//رمضان///

باز امشب حق صدایت کرده است

وارد مهمان سرایت کرده است

با همه نقصی که در من بوده است

باز هم او دعوتم بنموده است

میهمانی شد شروع ای عاشقان

نور حق کرده طلوع ای عاشقان

باز مولا سفره داری می کند

دعوت از عبد فراری می کند

دوستان آیید تا نجوا کنیم

محفل عشاق را بر پا کنیم

نیمه شب ها ناله و آوا کنیم

شاید آن گم گشته را پیدا کنیم

بسته ام من با دلم عهدی دگر

تا ببینم چهره مهدی دگر

السلام ای میهمانی خدا

ماه خوب آسمانی خدا

السلام ای روزه داران السلام

عاشقان مخلص ماه صیام

السلام ای ناله های نیمه شب

حال پر سوز و دعای نیمه شب

السلام ای ذکر پر سوز سحر

ای مناجات دل افروز سحر

السلام ای روزهای بی گناه

السلام ای شور اشک و سوز و آه

السلام ای روزه دار بی قرین

السلام ای دلبر صحرا نشین

یک شبی افطار مهمانم نما

تو خودت قاری قرآنم نما

...

بی تو ای جان جهان ، جان و جهان را چه کنم؟ // رمضان ///

بی تو ای جان جهان ، جان و جهان را چه کنم؟

خود جهان می گذرد، ماندن جان را چه کنم؟

 

ماه شعبان ورجب، نم نم اشکی شد و رفت

خانه ابری ست خدایا ! رمضان را چه کنم؟

 

شانه بر زلف دعا می زنم و می گریم

موسی من! تو بگو روز و شبان را چه کنم؟

 

صاحب " حیّ علی ... "!  لقمه ی نوری برسان

سحر از راه رسیده ست، اذان را چه کنم؟

 

کاتبان تو مرا خطّ امانی دادند

کشته ی خال توام ، خط امان را چه کنم؟

 

کاشکی جرم عیان بودم و تقوای نهان

پیش تقوای عیان، جرم نهان را چه کنم؟

 

کاش می شد که سبک تر شوم از سایه ی خویش

آفتابا تو بگو! خواب گران را چه کنم؟

 

زخم شمشیر اگر قوت سحرگاه من است

وقت افطار ولی زخم زبان را چه کنم؟

 

رنجه از طعنه ی پیران پریشان نشدم

با چهل چله جنون پند جوان را چه کنم؟ 

 

غرقه ی موج رجز، گم شده ی بحر رمل

سینه خالی ز معانی ست ، بیان را چه کنم؟

 

علیرضا قزوه 

یک جرعه غزل سهم من از هر دو جهان بس // رمضان

یک جرعه غزل سهم من از هر دو جهان بس

از هر دو جهان عشق مرا نام و نشان بس

یک   قطعه   ترنم   ز   لب   باد    مسافر

یک   چشمه  تبسم  ز  لب  آب  روان  بس

همسایگی    باغ     گلی   شاعر  و  شیدا

همصحبتی  باغچه ای   غنچه   دهان   بس

یک کوزه ی  سیراب و معطر ز طراوت

یک سفره پر از خاطره های خوش نان بس 

یک رکعت مقبول  ارادت به  گل  سرخ

یک  باغچه  ادراک  ز  گلبانگ  اذان  بس 

یک  قبله  دعا  در شب  عرفانی  تقدیر

یک   جرعه  اجابت ز سبوی رمضان بس 

لب  تشنه ام  آبم  بدهید  از غزل  عشق

یک جرعه غزل سهم من از هر دو جهان بس

 

رضا اسماعیلی

قرآن به سر گرفتم و گفتم: سلام عشق! // رمضان

 

قرآن به سر گرفتم و گفتم: سلام عشق!
یعنی به جز حریم تو بر من حرام عشق

با خون وضو بگیر و دو رکعت غزل بخوان
آن دم که اذن می دهد از روی بام عشق

ترسم که در سماع کشانم قنوت را
وقتی که قبله گاه تو باشی، امام عشق

از رکعت نخست در افتاده ام به شک
در سجده کفر گفته ام و در قیام عشق

سی پاره ی حضور مرا چله بست شو
قرآن به سر بگیر و بگو: والسلام عشق...

علیرضا بدیع