دلم می سوزد
برای انسان سفید
که هویتش را
در کارت اعتباریش
جستجو می کند
دلم می سوزد
برای انسان سیاه
که با کراوات
گرد آتش آباء و اجدادیش
به رقص درآمده است
دلم می سوزد
برای انسان زرد
که شمشیر سامورایی اش را
کنار گذاشته
به دشمن -تمام قد -
تعظیم می کند
دلم می سوزد
برای خودم
که برادرم
بردروازه های طرابلس
فریاد می زند
و از من کاری بر نمی آید
جز شعر!
محسن حسن زاده لیله کوهی
ای بهتر از بهار که هستی گواه توست
هرسوکه عقل می نگرد جلوه گاه توست
مقصودآسمان وزمین ازشب وسکوت
تقدیم چشم روشنی روی ماه توست
در شهر کلبه های درخشان آسمان
چشم هزار پنجره هر شب به راه توست
شب با تمام وسعت عرفانی اش هنوز
در امتداد قصه ی چشم سیاه توست
یاهو مدد! که عشق بورزیم وبگذریم
ازآسمان که مصطبه ی خانقاه توست
ما تازه آمدیم که ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به راهی که راه توست
ما را ببر به سمت افق های دوردست
آن جاکه صبح پرده نشین نگاه توست
لب بازکن که زخم مکرّر رسیده است
یک کاروان شقایق پرپر رسیده است
از بارگاه قدس پی طوف این حرم
یک آسمان کبوتر بیسر رسیده است
عرش خدا به خون زمین غوطه میخورد
زخمی مگر به قامت اکبر(ع) رسیده است
یا این که بعد از آن همه گلهای رنگ رنگ
هنگام جانفشانی اصغر(ع) رسیده است
خون میتراود از مژه ي آسمان مگر
زینب (س) به قتلگاه برادر رسیده است
یک اربعین پس از شب طور و تنور عشق
می از خم حسین (ع) به ساغر رسیده است
بر ساحل فرات که سرشار تشنگیست
لب بازکن عزیز! که خواهر رسیده است
امید
بیا! و گر نه در این انتظار خواهم مرد
اگر که بی تو بیاید بهار، خواهم مرد
به روی گونه ی من ، اشک سالها جاری است
و زیر پای همین آبشار خواهم مرد
خبر رسید که تو با بهار می آیی
در انتظار تو من تا بهار خواهم مرد
نیامدی و خدا آگه است: من هر روز
به اشتیاق رخت ، چندبار خواهم مرد
پدر که تیغ به کف رفت مژده داد که من
به روی اسب سپیدی، سوار ، خواهم مرد
تمام زندگی من در این امید گذشت
که در رکاب تو با افتخار خواهم مرد
پدر که رفت به من راست قامتی آموخت
به سان سرو سهی ، استوار ، خواهم مرد
محسن حسن زاده
باشد که شمیم یار باشد