هر روز در سکوت خیابانِ دوردست

روی ردیف نازکی از سیم می‌نشست

 وقتی کبوتران حرم چرخ می‌زدند
 یک بغض کهنه توی گلو داشت... می‌شکست

 ابری سپید از سر گلدسته می‌پرید:
 جمع کبوتران خوش‌آواز خودپرست

 آنها که فکر دانه و آبند و این حرم
 جایی که هرچقدر بخواهند دانه هست

 آنها برای حاجتشان بال می‌زنند
 حتی یکی به عشق تو آیا پریده‌است؟

 رعدی زد آسمان و ترک خورد ناگهان
 از غصه‌ی کلاغ، کلاغی که سخت مست...

 ابر سپید چرخ زد و تکه‌پاره شد
 هرجا کبوتری به زمین رفت و بال بست

 باران گرفت - بغض خدا هم شکسته بود
 تنها کلاغ روی همان ارتفاع پست،

 آهسته گفت: من که کبوتر نمی‌شوم
 اما دلم به دیدن گلدسته‌ات خوش‌ست



مژگان عباسلو